Lerend Nederland in gesprek met Hans Doodkorte, van Hans Doodkorte Consultancy, over het mooiste kapitaal dat dit land heeft namelijk de volgende generatie, gouden handjes en knappe koppen. Hoe jongeren de verandermotor zijn van onze samenleving.

“Jongeren aan zet”, dat denk ik echt en dat is bij al mijn levenslange onderwijsactiviteiten altijd mijn uitgangspunt geweest. Als jonge leraar Engels, als schoolleider en de laatste jaren, deels in mijn pensioen als gastdocent. De passie voor jongeren heb ik altijd gehad, dat was indertijd ook mijn motivatie om leraar te worden. Wat ik als heel bijzonder ervaar is dat mijn gedrevenheid de loop van mijn leven eerder groter dan kleiner is geworden. Daar is een hele simpele reden voor: ik maak niet meer onderdeel uit van het systeem, maar pendel tussen het niet-systeem en het systeem dat ik van binnen en van buiten ken.

Als insider-outsider zit ik in de gelukkige positie dat ik me volledig kan focussen op de groep met wie ik ervaringen kan delen. En dat is altijd tweerichtingsverkeer. De HBO studenten ─ en niet te vergeten ook al die buitenlandse studenten ─ met wie ik werk, nemen allemaal hun eigen, unieke bagage mee. Die bagage is ongelofelijk divers en gekleurd door opvoeding, achtergrond, land van herkomst, sporten, hobby’s, stage- en werkervaring, opleidingen, kortom een ongekend breed palet. In elk gastcollege doe ik een dringend beroep op die kennis en ervaringen.

Mijn vertrekpunt voor elk gastcollege, elke clinic ─ mijn achtergrond in martial arts komt mij goed van pas ─ is het zo snel mogelijk optimaliseren van het contact en de interactie tussen mij en de groep. Zelf ervaar ik dat altijd als een magisch moment, in de groep ontstaat een sfeer van vertrouwen en openheid, waarbij ik mezelf primair als faciliteerder zie. Waar ik dankbaar voor ben, anders kan ik het niet benoemen, is dat mijn didactische vaardigheden zo gefinetuned zijn dat elke gelegenheid tot interactie benut kan worden. Er gaat ook altijd een lichte schrik en/of fascinatie door het gezelschap wanneer het verwachtingspatroon van de gastdocent totaal doorbroken wordt. Niet passief consumeren, maar actief betrokken worden.

“Eens en altijd leraar” is het adagium dat ik in de herfst van mijn leven weer ontdekt heb. Wat een beroep, een archetype dat zo in de verdrukking is gekomen, eigenlijk onbegrijpelijk. De thema’s en onderwerpen die in mijn gastcolleges aan bod komen hebben te maken met leiderschap, persoonlijke ontwikkeling, authenticiteit en het benutten van kennis die direct voorhanden is. Jongeren hebben wat te melden, het enige wat daarvoor nodig is, is het aanbieden van het goede platform. “Shining eyes” wanneer een jongere zich gezien en gehoord weet. De oprechte verbazing en bewondering van mijn kant over opmerkingen en inzichten die gedeeld worden. “Teaching is so much fun.” Een leven lang leren met en door jongeren, een mooiere levensbestemming kan ik niet bedenken.